Trauma’s die onze levenspatronen bepalen gebeuren meestal in onze kleine kinderjaren, de babyjaren en zelfs in de tijd die we in de buik doorbrengen. Omdat we er meestal geen bewuste herinnering aan hebben, kunnen we ze moeilijk achterhalen. Toch liggen ze aan de basis van de destructieve overtuigingen waarmee we in het leven staan en onze realiteit creëren (We hebben ook constructieve overtuigingen.)
Gelukkig zijn er steeds meer technieken om erachter te komen wat ons blokkeert om een vervullend en evenwichtig leven te leiden, waaronder opstellingen en innerlijk kind werk.
Wat bedoel ik met trauma?
Het is een gebeuren dat zo’n ondragelijke emotie veroorzaakt dat de psyché dat deel afsplitst en naar het onderbewuste verdrukt.
Een baby een uur laten wenen in zijn bedje is al voldoende om dit proces in gang te zetten. Na een uur stopt het misschien met wenen en valt het in slaap. De ouders zijn dan misschien tevreden, want het kind begint ‘s nachts door te slapen. Wat er in de psyché van het kind afspeelt kan helemaal niet zo rooskleurig zijn. Het heeft misschien zijn eenzaamheid en wanhoop afgesplitst en heeft opgegeven voor zijn behoefte op te komen. Dit heeft verstrekkende gevolgen voor de mens en de samenleving.
De gevoelens en gedragingen die uit dit soort trauma’s voortkomen zijn zo wijd verbreid dat we ze als gewoon zijn gaan beschouwen en aanvaarden.
We zien in wat voor een onevenwichtige toestand de wereld en onze samenleving verkeert. Een ziel die niet is afgesplitst creëert een evenwichtige wereld, hij vergiftigt niet zijn leefmilieu en installeert geen onevenwaardigheden tussen mensen die gevaarlijke situaties met zich meebrengen.
Dit gewoon om even te duiden hoe belangrijk trauma verwerking is. Wij hebben met zijn allen nog veel werk aan de winkel. Trauma’s van generaties ver hebben ook een effect op ons (zie hierover mijn video over familiesystemen).
Er zijn dus niet teveel therapeuten, er mogen nog veel meer mensen aan dat innerlijk proces beginnen.
Wat gebeurt er precies als je getraumatiseerd wordt?
In feite wordt je in drie delen gesplitst:
– Het getraumatiseerde deel (meestal een kinddeel). Dit deel blijft hangen op de leeftijd van het trauma en voelt nog steeds de pijn. Het wordt naar het onbewuste gebannen zodat de mens kan verder leven.
– Het overlevingsdeel of de overlevingsstrategie. Dit deel bouwt allerlei strategieën om de pijn niet te hoeven voelen. Dat is op het moment van het trauma levensnoodzakelijk omdat ons lichaam het anders niet zou overleven. Op lang termijn werkt het belemmerend en verwijdert ons van onze innerlijke kracht.
– Het gezonde deel kan beschouwen wat er gebeurt en de nodige stappen zetten om tot heling te komen.
Hoe kunnen we terug helen?
Het is belangrijk de overlevingsstrategie te zien en te herkennen. Daaraan willen we geen voeding geven. We zien hoe dit ons leven niet meer dient.
Het gezonde deel mag versterkt worden.
De meest essentiële beweging is naar het getraumatiseerde deel te gaan, het op te graven, het te zien in zijn pijn en behoeften en het te omarmen en terug in onszelf te integreren.
Er zijn veel technieken om daarmee aan de slag te gaan.
In mijn praktijk werk ik met opstellingen en innerlijke kind reizen om je stap voor stap naar die diepe heling te brengen.
